2. grudnia

„Wydaje się, że postawa Najświętszej Dziewicy w ciągu miesięcy, które upłynęły między Zwiastowaniem a Narodzeniem, jest wzorem dla dusz wewnętrznych, istot, które Bóg wybrał, by żyły wewnątrz, w głębi przepaści bez dna. W jakimż pokoju, w jakim skupieniu Maryja udawała się i oddawała wszystkim sprawom! Jak te, które były najbardziej pospolite, były przez nią przebóstwiane! Dlatego, że poprzez wszystko Najświętsza Dziewica pozostawała czcicielką daru Bożego! To jej wcale nie przeszkadzało udzielać się na zewnątrz, gdy chodziło o świadczenie miłości. Ewangelia nam mówi, że Maryja z pośpiechem poszła w góry judzkie, aby usłużyć swojej krewnej Elżbiecie. Nigdy niewysłowiona wizja, jaką kontemplowała w sobie, nie umniejszyła jej zewnętrznej miłości” (Niebo w wierze, Dzień 10, Pierwsze rozważanie, punkt 40)